Hope and Hope and always Hope: FOOD_នំបញ្ចុក

ប្រវត្តិនំបញ្ចុក

តាមការដំណាលតៗគ្នាមក “នំបញ្ចុក”មានប្រភពកើតចេញពីគ្រួសារអ្នកស្រែពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធ ដែលធ្វើស្រែស្រូវវារ នៅនគរធារាធិបតី (សព្វថ្ងៃជាតំបន់ទន្លេសាប) ព្រោះថា ពួកគាត់រស់នៅតំបន់ទឹកលិច មិនអាចដាំស្រូវល្អបាន ហើយស្រូវវារជាប្រភេទស្រូវដែលផ្ដល់អង្ករបាយរឹង មានពណ៌ក្រហមទ្រង់ផ្កាឈូកបន្តិច ពេលបុកសម្រិតរួចហើយដាំបាយឆីមិនឆ្ងាញ់។ ពួកគាត់ក៏បែកគំនិតយកស្រូវវារទៅធ្វើជានំសរសៃ ដើម្បីទទួលទានជាមួយសម្លនិងល្បោយបន្លែផ្សេងៗជំនួសវិញ ហើយក៏ដាក់ឈ្មោះ ថា “នំសរសៃស្រូវវារ”។ រាល់ពេលពួកគាត់ធ្វើ “នំសរសៃស្រូវវារ” ម្តងៗ ពួកគាត់តែងតែចែកញាតិសន្តានក្នុងភូមិពិសារ។ ព្រោះតែរសជាតិដ៏ឆ្ងាញ់របស់ “នំសរសៃស្រូវវារ” អ្នកស្រុកបាននាំគ្នាមកសុំក្បួនធ្វើពីពួកគាត់ទាំងពីរ ហើយក៏នាំគ្នាធ្វើឆីនៅតាមផ្ទះរៀងៗខ្លួនតរៀងមក។ លុះជរាបន្តិច ពួកគាត់ពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធក៏ដូរមុខរបរមករែក “នំសរសៃស្រូវវារ” លក់វិញ។

គាប់ជួនថ្ងៃមួយ មានរាជកុមារវ័យប្រមាណ៧វស្សានាំពលសេនាចុះមើលតាមស្រុកភូមិ ក៏ឃើញអ្នកស្រុកចោម រោមឆី “នំសរសៃស្រូវវារ” ហើយក៏ចង់សាកមើលនឹងគេដែរ។ តែដោយជំនាន់នោះមិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍនៅឡើយ ការទទួលទាន “នំសរសៃស្រូវវារ” គឺត្រូវប្រើម្រាមដៃ ដែលធ្វើឱ្យរាជកុមារមិនហ៊ានសាកល្បង ព្រោះខ្លាចប្រឡាក់ដៃ។ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធក៏ទូលសុំឱ្យស្នំ ដែលជាមេដោះរបស់រាជកុមារយកដៃចាប់ “នំសរសៃស្រូវវារ” បញ្ចុករាជកុមារ។ ព្រោះ តែជាប់ចិត្តនឹង “នំសរសៃស្រូវវារ” ដ៏ឆ្ងាញ់មួយចាននោះ រាជកុមារតែងតែទទូចឱ្យព្រះរាជមាតាតាមរកទិញនំដែលស្នំបញ្ចុកនោះ យកមកសោយក្នុងរាជវាំង។ ដោយសារខ្ជិលប្រើស្នំឱ្យទៅទិញនំពីអ្នកស្រែជារៀងរាល់ព្រឹក ព្រះរាជមាតាក៏បញ្ជាឱ្យសេនាទៅអញ្ជើញអ្នកស្រែពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធ មកធ្វើនំសម្រាប់រាជកុមារ សោយប្រចាំរាជវាំងរៀងរហូតមក។ គេក៏នាំគ្នាហៅថា “នំដែលស្នំបញ្ចុក” រហូតក្រោយៗមកក៏ត្រូវហៅកាត់ខ្លីថា “នំបញ្ចុក” ដល់សព្វថ្ងៃនេះ។