ឧបករណ៍ សម្ភារ បរិក្ខារសម្រាប់ព្យាបាល (ពេទ្យ)

ថ្មដុស ឬ​ថ្ម​បស

កាលពីបុរាណពេលដែលថ្នាំពេទ្យមិនទាន់មាននៅឡើយ ចាស់បុរាណលោកប្រើឆ្អឹងសត្វ ប្រទាល ប្ញសឈើ ផ្សំជាឱសថព្យាបាលរោគ ។ ដើម្បីឲ្យសាធាតុក្នុងឆ្អឹង ក្នុងប្រទាល និងប្ញសឈើឆាប់ជ្រាបចូលក្នុងទឹក  លោកយកវត្ថុទាំងនោះមកដុសនឹងថ្មដែលគេធ្វើសម្រាប់

ដុសថ្នាំ ដែលគេហៅថាថ្មដុស រួចទើបគេយកទឹកដែលដុសជាមួយឆ្អឹងសត្វ ប្រទាល ប្ញសឈើនោះយកមកផឹក    ឬលាប។  ថ្មដុសនេះ      ប្រជាជនដែលរស់នៅតាមជនបទក្នុង

ប្រទេសកម្ពុជាយើងនៅបន្តប្រើរហូតដល់ទសវត្សរ៍ទី៦០ ។
(រូបភាពថ្មដុសបុរាណដែលគេរកឃើញនៅអង្គរបុរី )

លោក​ ហ្ស​ក ស៊ឺ​ដេ​ស អ្នកប្រាជ្ញបារាំងបានដាក់​ឈ្មោះថ្មដុសនេះ ឬ​ថ្ម​បស  ជា​ភាសាសំស្ក្រឹត ជំនួសថា បេស​នី ​។

សហគមន៍​ខ្មែរ​នៅក្នុង​ប្រទេស​ថៃ ជាពិសេស​នៅ​ខេត្ត​សុ​រិ​ន្ទ្រ និង​ស៊ីសាកេតនៅតែ​ប្រើពាក្យ​ថ្ម​បស   តែជួនកាល​គេ​ក៏​ប្រើពាក្យថ្ម​បូត។​ ការក្លាយពាក្យ " បស " ទៅជា " បូត "   ដោយសារ

អ្នកនៅទីនោះរង​ឥទ្ធិពលសំនៀង​ថៃ      ឬ​សៀមដែល​អក្សរ​ខាងចុង​បានក្លាយ​ពី " ស "   ទៅ​

ជា " ត "    តាម​និ​រុ​ត្ត​សាស្ត្រ​សៀម​។ ឧទាហរណ៍      ពាក្យ​អាកាស​របស់​ខ្មែរ  សៀម​អាន​ថា 

អា​កាត​     បូស សៀម​អាន​ថា បួ​ត។

គ្រៀស  ឬទ្រៀស គឺជាបន្ទះរនាបប្ញស្សីដែលគ្រូឱសថបុរាណខ្មែរតែងប្រើសម្រាប់រុំអបកន្លែងបាក់    ពេលខ្លះក៏ប្រើសម្រាប់រុំអបសាកសពផងដែរ។

កន្រៃ្ត

ប្រដាប់វាស់សម្ពាធឈាម