បន្ទាយមានជ័យ ឆ្នាំ២០១០
បន្ទាយមានជ័យ Bantheay Meanchey ជាខេត្តមួយនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ស្ថិតនៅចុងពាយព្យ និងមានចម្ងាយ ៣៦០ គីឡូម៉ែត្រពីរាជធានីភ្នំពេញ។ មានព្រំជាប់ខេត្តឧត្តរមានជ័យ និងសៀមរាប នៅខាងកើត បាត់ដំបងនៅខាងត្បូង និងមានព្រំដែនរួមអន្តរជាតិជាមួយខេត្តសាកែវ និងខេត្តបុរីរ៉ាំ របស់ថៃនៅខាងលិច។ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យមាន ៩ ក្រុង/ស្រុក ៦៥ ឃុំ/សង្កាត់ និង ៦៤៤ ភូមិ ទីរួមខេត្ត គឺក្រុងសិរីសោភ័ណ។ ក្រុង/ស្រុកទាំង ៩ គឺ ស្រុកមង្គលបូរី ស្រុកភ្នំស្រុក ស្រុកព្រះ នេត្រព្រះ ស្រុកអូរជ្រៅ ស្រុកថ្មពួក ស្រុកស្វាយចេក ស្រុកម៉ាឡៃ ក្រុងប៉ោយប៉ែត ក្រុងសិរីសោភ័ណ។ ស្ទឹងសំខាន់ៗមាន ស្ទឹងមង្គលបុរី និងស្ទឹងស៊ីសុផុន។
បន្ទាយមានជ័យគឺជាខេត្តធំទី១៣ ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ដោយមានប្រជាជន ៦៧៨០៣៣ នាក់ ជាប់លេខជាខេត្តទី ១០ ប្រចាំប្រទេស ។ បន្ទាយមានជ័យគឺជាខេត្តមួយក្នុងចំណោមខេត្តទាំងប្រាំបួន ដែលជាប៉ែកភាគនៃដែនជម្រកជីវមណ្ឌលទន្លេសាប។
នៅសតវត្សទី ១៧ សៀមបានឈ្លានពានកាន់កាប់ប្រទេសកម្ពុជា ហើយបានប្រែឈ្មោះខេត្ត បន្ទាយមានជ័យជាខេត្តស៊ីសុផុន។នៅឆ្នាំ១៧៩៥ សៀមបានត្រួតត្រាលើប្រទេសកម្ពុជាភាគខាងលិច ហើយបានធ្វើឱ្យតំបន់នោះក្លាយជាខេត្តរបស់សៀម ដែលមានទីតាំងរដ្ឋបាលនៅព្រះដំបង(បាត់ដំបង)។ ខេត្តនេះបានបន្តក្រោមការត្រួតត្រារបស់សៀមរហូតដល់ឆ្នាំ១៩០៧ ទើបប្រគល់ឲ្យបារាំង។ ក្នុងឆ្នាំដដែល ព្រះបាទស៊ីសុវត្ថិបានសម្រេចព្រះទ័យបំបែកខេត្តដែល បានមកវិញទៅជាខេត្តបាត់ដំបង ( ដែលរួមមានខេត្តស៊ីសុផុន ) និងខេត្តសៀមរាប។ នៅគ្រាដែលថៃបានបញ្ចូលកម្ពុជាប៉ែកខាងលិច ជាទឹកដីរបស់ខ្លួនឡើងវិញជាថ្មីម្ដងទៀត នៅឆ្នាំ ១៩៤១ ខេត្តនេះបានបំបែកចេញពីខេត្តបាត់ដំបង និងមានទីតាំងរដ្ឋបាលនៅខេត្តវិបុលសង្គ្រាមដែលបន្តរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៤៦ បានបង្វែរត្រឡប់មកក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំងទាំងស្រុង។ នៅឆ្នាំ១៩៨៧ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យត្រូវបានបង្កើតឡើងជាថ្មី ជាខេត្តទី ២២ ដោយកាត់យកស្រុក៥ពីខេត្តបាត់ដំបង គឺ ស្រុកមង្គលបុរី ស្រុកថ្មពួក ស្រុកសិរីសោភ័ណ ស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ស្រុកភ្នំស្រុក និងយកស្រុកមួយពីខេត្តសៀមរាប-ឧត្ដរមានជ័យ គឺ ស្រុកបន្ទាយអំពិល ប្រកាសដោយក្រឹត្យ-ច្បាប់ លេខ ៣២ ក្រ.ច. ថ្ងៃទី២៣ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៨៧ ។
បន្ទាយមានជ័យគឺជាខេត្តធំទី១៣ ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ដោយមានប្រជាជន ៦៧៨០៣៣ នាក់ ជាប់លេខជាខេត្តទី ១០ ប្រចាំប្រទេស ។ បន្ទាយមានជ័យគឺជាខេត្តមួយក្នុងចំណោមខេត្តទាំងប្រាំបួន ដែលជាប៉ែកភាគនៃដែនជម្រកជីវមណ្ឌលទន្លេសាប។
នៅសតវត្សទី ១៧ សៀមបានឈ្លានពានកាន់កាប់ប្រទេសកម្ពុជា ហើយបានប្រែឈ្មោះខេត្ត បន្ទាយមានជ័យជាខេត្តស៊ីសុផុន។នៅឆ្នាំ១៧៩៥ សៀមបានត្រួតត្រាលើប្រទេសកម្ពុជាភាគខាងលិច ហើយបានធ្វើឱ្យតំបន់នោះក្លាយជាខេត្តរបស់សៀម ដែលមានទីតាំងរដ្ឋបាលនៅព្រះដំបង(បាត់ដំបង)។ ខេត្តនេះបានបន្តក្រោមការត្រួតត្រារបស់សៀមរហូតដល់ឆ្នាំ១៩០៧ ទើបប្រគល់ឲ្យបារាំង។ ក្នុងឆ្នាំដដែល ព្រះបាទស៊ីសុវត្ថិបានសម្រេចព្រះទ័យបំបែកខេត្តដែល បានមកវិញទៅជាខេត្តបាត់ដំបង ( ដែលរួមមានខេត្តស៊ីសុផុន ) និងខេត្តសៀមរាប។ នៅគ្រាដែលថៃបានបញ្ចូលកម្ពុជាប៉ែកខាងលិច ជាទឹកដីរបស់ខ្លួនឡើងវិញជាថ្មីម្ដងទៀត នៅឆ្នាំ ១៩៤១ ខេត្តនេះបានបំបែកចេញពីខេត្តបាត់ដំបង និងមានទីតាំងរដ្ឋបាលនៅខេត្តវិបុលសង្គ្រាមដែលបន្តរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៤៦ បានបង្វែរត្រឡប់មកក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំងទាំងស្រុង។ នៅឆ្នាំ១៩៨៧ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យត្រូវបានបង្កើតឡើងជាថ្មី ជាខេត្តទី ២២ ដោយកាត់យកស្រុក៥ពីខេត្តបាត់ដំបង គឺ ស្រុកមង្គលបុរី ស្រុកថ្មពួក ស្រុកសិរីសោភ័ណ ស្រុកព្រះនេត្រព្រះ ស្រុកភ្នំស្រុក និងយកស្រុកមួយពីខេត្តសៀមរាប-ឧត្ដរមានជ័យ គឺ ស្រុកបន្ទាយអំពិល ប្រកាសដោយក្រឹត្យ-ច្បាប់ លេខ ៣២ ក្រ.ច. ថ្ងៃទី២៣ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៨៧ ។
