លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត (ឬ ស៊ិន ស៊ីសាមុត) (១៩៣២-១៩៧៦)គឺជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀង និងជាអ្នកចម្រៀងខ្មែរដ៏ល្បីល្បាញនាអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ៥០ ដល់ ៧០ ។ លោកមានរហស្សនាមថា ជា អធិរាជសំឡេងមាស ។ លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ទទួលមរណភាពក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម នៅថ្ងៃទី ១៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៦ ។ ភាពល្បីល្បាញរបស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត បានពីទឹកដមសំឡេងដ៏ក្រអួនក្រអៅ ពីរោះ រណ្ដំចិត្ត គួបផ្សំ និងបទចម្រៀងមនោសញ្ចេតនាគ្រប់រសជាតិ លន្លង់លន្លោច សប្បាយ កម្សត់ខ្លោចផ្សា ។ល។ ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធផ្ទាល់របស់លោក និងអ្នកនិពន្ធដទៃក្នុងជំនាន់លោក ។ លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ចាប់កំណើតនៅថ្ងៃ ២៣ សីហា ១៩៣២ នៅខេត្តស្ទឹងត្រែង ។ លោកជាកូនប្រុសពៅនៃបងប្អូន៤នាក់ (ប្រុស ២ ស្រី ២) របស់លោក ស៊ីន លាង និងអ្នកស្រី ស៊ីន ប៊ុនលឿ ដែលជាកូនកាត់ឡាវ-ចិន ។ លោកឪពុករបស់លោក ជាឆ្មាំយាមពន្ឋនាគារនៅខេត្តបាត់ដំបង និងជាទាហានបដិវដ្តន៍ប្រឆាំងអាណានិគមបារាំង ។ លោកឪពុករបស់លោកបានលាចាកលោកដោយជំងឺ ហើយម្តាយរបស់លោកក៏រៀបការម្តងទៀត ដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្រោយនេះបន្សល់ទុកកូន ២ នាក់ទៀត ។
លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត បានចូលរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាទីរួមខេត្តស្ទឹងត្រែង ពេលអាយុ៥ឆ្នាំ ។ លោកជាក្មេងល្អ និងទទួលបានការស្រឡាញ់ចូលចិត្តពីគ្រូ និងមិត្តរួមថ្នាក់ ។ លោកមាននិស្ស័យជាមួយសិល្បៈតាំងពីអាយុ ៦ ឬ ៧ ឆ្នាំ ដោយចូលចិត្តកូតទ្រ ដេញម៉ង់ដូលីន និងចាប៉ី ។ ជាញឹកញាប់ លោកត្រូវបានសាលាសុំឲ្យលេងម៉ង់ដូលីនក្នុងពិធីបុណ្យផ្សេងៗនៅសាលា ។ កាលពីកុមារ លោកជាក្មេងសុភាព ស្រគត់ស្រគំ ចិត្តល្អ និងចេះអាណិតអាសូរអ្នកដទៃ ។ គេនិយាយថា លោកនិយាយទៅកាន់មនុស្សគ្រប់គ្នាដោយសំដីទន់ភ្លន់ និងផ្អែមល្ហែម ។ លោកតែងទៅលេងវត្តនៅក្បែរផ្ទះជាញឹកញាប់និងបាននិយាយលេងជាមួយព្រះសង្ឃនាពេលទំនេរ ។ លោកមាននិស្ស័យនឹងព្រះពុទ្ធឋសាសនា ដោយលោកបានសុំរៀនភាសាបាលីពីភិក្ខុមួយអង្គ ។ លោកចូលចិត្តអានសៀវភៅ ទាត់បាល់ និងបង្ហោះខ្លែង ។ ចំពោះការបរិភោគ ចូលចិត្តតែម្ហូបគោក មានសាច់ មិនចូលចិត្តបន្លែ ។ ពងទាចៀនជាម្ហូប ដែលលោកចូលចិត្តជាប្រចាំ ។ លោកបញ្ចប់ការសិក្សាចំណេះទូទៅនៅឆ្នាំ១៩៥១ ហើយក៏បានបន្តការសិក្សានៅសាលាវេជ្ជសាស្ត្រនៅភ្នំពេញដោយស្នាក់នៅជាមួយឪពុកមារបស់លោក ។ ទោះជាមមាញឹកនឹងកិច្ចការរៀនសូត្រនៅសាលាវេជ្ជសាស្ត្រយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកនៅអាចឆ្លៀតពេលទំនេរដើម្បីរៀនច្រៀង និងនិពន្ធបទភ្លេងដែរ ។ ក្នុងអំលុងពេលនោះ លោកកម្រចេញទៅដើរលេងខាងក្រៅណាស់ ដោយសារប្រាក់ឧបត្ថម្ភពីមាតាបិតា លោកគ្រប់គ្រាន់ល្មម សម្រាប់ចាយវាយក្នុងការសិក្សាប៉ុណ្ណោះ ។ ហេតុនេះ លោកតែងចំណាយពេលទំនេររបស់លោក ដើម្បីសិក្សាបទភ្លេង និងហាត់ច្រៀង ។ ដោយមានការគាំទ្រពីមិត្តភក្ដិ ដូចកាលពីនៅបឋមសិក្សាដែរ លោកចាប់ផ្តើមល្បីនៅសាលារបស់លោកថា ជាអ្នកមានទេពកោសល្យខាងតន្ត្រី និងចម្រៀង ហើយលោកត្រូវបានគេសុំឲ្យច្រៀងនៅរាល់កម្មវិធីរបស់សាលា ។ នៅឆ្នាំដដែលនោះ លោកបានបង្កើតក្រុមតន្ត្រីមួយឈ្មោះថា ព្រះច័ន្ទរស្មី ដែលមានសមាជិក ៩នាក់ ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ក្រុមតន្ត្រីរបស់លោកទទួលបានការគាំទ្រពេញនិយមពីសំណាក់ ប្រជាពលរដ្ឋក្រុងភ្នំពេញ ។ ដោយមានភាពល្បីល្បាញនេះ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៥៣ ក្រុមតន្ត្រីរបស់លោក ត្រូវបានវិទ្យុជាតិអញ្ជើញឲ្យចូលប្រគំរួមជាមួយក្រុមតន្ត្រីវិទ្យុជាតិ ឈ្មោះរាជសីហ៍ ។ ពេលកិត្តិសព្ទរបស់លោកចាប់ផ្ដើមល្បីពាសពេញភ្នំពេញ លោកក្លាយជាអ្នកចម្រៀងពាក់កណ្ដាលអាជីព ដោយជារឿយ ៗ លោកតែងចេញច្រៀងតាមវិទ្យុ និងពិធីមង្គលការផ្សេងៗ ។ ជាអកុសល មាតាបិតារបស់លោក មិនសប្បាយចិត្តនឹងឮលោកច្រៀងតាមវិទ្យុទេ ។ មាតាបិតារបស់លោកចង់ឲ្យលោកក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិត និងបារម្ភថា ចម្រៀងនឹងរំខានដល់ការសិក្សារបស់លោក ។ ប៉ុន្តែ វាសនាបានចារថា លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកចម្រៀង ទោះជាមានការជំទាស់ពីគ្រួសារយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ ពេលដែលកម្ពុជាបានទទួលឯករាជ្យបរិបូរពីបារាំងនៅឆ្នាំ១៩៥៣ លោកចាប់ផ្តើម អាជីពជាសិល្បកររបស់លោក ដោយក្លាយជាអ្នកចម្រៀងប្រចាំឲ្យស្ថានីយ៍វិទ្យុជាតិ ។លោកបន្តការសិក្សាវេជ្ជសាស្ត្ររហូតដល់ចប់ និងចូលបម្រើការងារនៅ មន្ទីរពេទ្យ ព្រះកេតុមាលា ។ លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត និពន្ធបទភ្លេងដោយប្រើម៉ង់ដូលីន ។ បទចម្រៀងរបស់លោក ជាទូទៅមានលក្ខណៈមនោសញ្ចេតនា លន្លង់លន្លោច ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីស្នេហា សុភមង្គល ឈឺចាប់ និងស្រមើស្រមៃ ។ទេពកោសល្យសិល្បៈរបស់លោកបានដោយការព្យាយាមដុសខាត់ពីកំណើតរបស់លោក ។ គេនិយាយថា លោកបានប្រើប្រាស់វចនានុក្រមដល់ទៅ ៣ ដោយគ្រាន់តែចង់ដឹងថា តើពាក្យមួយសរសេរត្រឹមត្រូវឬអត់ ក្នុងភាសាខ្មែរ សំស្ក្រឹត និងបាលី ។ ចម្រៀងភាគច្រើនរបស់លោក ផ្អែកលើជីវិតពិត និងអារម្មណ៍របស់អ្នកស្ដាប់ ។ មិត្តអ្នកស្ដាប់តែងតែយករឿងរ៉ាវផ្ទាល់ខ្លួនគេ មានទាំងស្នេហា និងការបាត់បង់ សប្បាយ និងឈឺចាប់ សម្រាប់ឲ្យលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត និពន្ធចម្រៀង ដោយផ្អែកលើរឿងពិតនោះ ។ ហេតុនេះ អត្ថន័យក្នុងចម្រៀងរបស់លោក ភាគច្រើនជារឿងពិតរបស់មិត្តអ្នកស្ដាប់របស់លោក ។ ពេលដែលលោកច្រៀង គ្រប់ពាក្យគ្រប់ម៉ាត់គឺច្បាស់ៗមួយៗ ។ លោកតែងប្រយ័ត្នក្នុងការបញ្ចេញសំឡេងឲ្យត្រឹមត្រូវតាមការសរសេរ ដោយមិនប្រើសំនៀងក្នុងភាសានិយាយទេ ។ សំនៀងដ៏ក្រអួនមានទឹកដម ហើយអាចបត់បែនកាច់កុងតាមតែលោកចង់បាន មិនភ្លាត់មិនភ្លាវ ហើយខ្យល់សំនៀងដាក់ត្រូវតាមអត្ថន័យបទនីមួយៗប្លែកៗគ្នាទៀតផង ។ ចំណុចលេចធ្លោមួយទៀតនៃសំនៀងរបស់លោក គឺ ណែន ពីរោះ ច្បាស់ គ្មានបន្លំ គ្មានលួចបំភាន់អ្នកស្តាប់មួយពាក្យ ឬមួយឃ្លាណាឡើយ ។ សូរសព្ទសំនៀង ដែលលោកបន្លឺពេញចំជាពាក្យខ្មែរត្រូវតាមអក្ខរាវិរុទ្ធ ហើយអ៊ឺនសំឡេងទៀតសោតទោះជាដាក់ទាប ឬលើកខ្ពស់ ក៏លោករក្សាបាននូវកម្រិតសំឡេងដដែលហាក់គ្មានប្រឹងបង្ខំបន្តិចណាឡើយ ។ ដោយសារសំឡេងទន់ត្រជាក់ ណែនក្រអួនរបស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត កាន់តែពីរោះ ឈ្មោះរបស់លោកបានកាន់តែលេចត្រដែតក្នុងចំណោមមហាជន ទើបនៅដើមទសវត្សរ៍ ៥០ លោកបានត្រូវម្ចាស់ក្សត្រី កុសុមៈនារីរ័ត្ន សព្វព្រះរាជហឫទ័យអនុញ្ញាតឲ្យលោកចូលក្នុងវង់ភ្លេងព្រះរាជទ្រព្យ ដែលក្នុងនោះមានលោក សុះ-ម៉ាត់ ដែរ ដើម្បីសម្តែងក្នុងពិធីគារវកិច្ច ក៏ដូចជាលៀងសាយភោជន៍ផ្សេងៗ ។លោកស្ថិតនៅក្នុងវង់ភ្លេងនេះរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧០ ។ ក្រៅពីចម្រៀងសម័យ លោកក៏ច្រៀងចម្រៀងបុរាណ និងប្រពៃណីដែរ ដូចជា បទសកវាទិ៍ បទមហោរី អាយ៉ៃ ចាប៉ី យីកេ និង បាសាក់ផងដែរ ។
នៅពាក់កណ្ដាលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ៥០ បទវីយ៉ូឡុងស្នេហា ដែលនិពន្ធដោយតន្រ្តីករវីយ៉ូ ឡុង
ហាស់ សាឡន បានជំរុញកិត្តិសព្ទលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ឲ្យកាន់តែល្បីរន្ទឺ ។
បទចម្រៀងល្បីៗរបស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត នៅសម័យនោះមាន បទ ស្រីស្រស់ក្មេង បទ អនុស្សាវរីយ៍ភ្នំក្រវាញ បទ ចុងស្រល់ បទ ថ្ងៃដប់ពីរធ្នូ បទ កាកី បទ កង្រី បទ ថ្ងៃមួយកក្កដា បទ សម្រស់ឆ្នេរកែប បទ
ស្ទឹងពោធិ៍សាត់ និងបទ
ព្រែកឯងអស់សង្ឃឹម ជាដើម ។
នៅឆ្នាំ១៩៦០- ១៩៦១ លោកស៊ីន ស៊ីសាមុតមានឱកាសបានទៅបង្ហាញបទចម្រៀងនៅក្រៅប្រទេសដូចជាប្រទេសចិន បារំាង និងសហភាពសូវៀត។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៦២-១៩៦៣ ស៊ីន ស៊ីសាមុតមានឱកាសទៅបំពេញបេសកកម្មផ្នែកសិល្បះនៅប្រទេសសឹង្ហបុរី ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ប្រទេសឥណ្ឌា។
នៅឆ្នាំ១៩៦៣ លោកស៊ីន ស៊ីសាមុតថតចម្រៀងឲ្យផលិតកម្មវត្តភ្នំ ។ បទចម្រៀងមួយចំនួនដែលពិរោះៗជាបទ STEREO បានទៅថតនៅទីក្រុង ហុងកុង។ បទ ចំប៉ាបាត់ដំបង
បានឆក់យកបេះដូងអ្នកស្តាប់នៅទូទាំងប្រទេស ។ នៅក្នុងបទ សម្ភាសន៍មួយរៀបចំឡើងនៅ ឆ្នាំ
១៩៧១ ដោយទូរទស្សន៍សាធារណរដ្ឋ អ្នកសម្ភាសន៍លោកបានរំលឹកឡើងថា
បទ ចំប៉ាបាត់ដំបងនេះ ជាបទដំបូងគេបង្អស់ ដែលចាក់ផ្សាយតាមកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ដើម្បីអបអរសាទរពិធីសម្ភោធស្ថានីយ៍ទូរទស្សន៍ នៅឆ្នាំ ១៩៦៥ ។
កិត្តិសព្ទរបស់លោកឡើងដល់កំពូលនៅពាក់កណ្តាលទសវត្សរ៍៦០ ។
លោកបាន ចូលរួមថតបទ ចម្រៀងថ្វាយព្រះបាទ នរោត្តម សីហនុ ដូចជា បទ រាត្រីដែល បានជួបភ័ក្រ
និងបទ ភ្នំពេញ។ នៅចុងទសវត្សរ៍ ៦០
និងដើមទសវត្សរ៍ ៧០ លោកចាប់ផ្តើមថតបទចម្រៀងដាក់ក្នុងភាពយន្តពេញនិយមមួយចំនួននាសម័យនោះ
មាន រឿងអនអើយស្រីអន រឿងទិព្វសូដាច័ន្ទ និងរឿងថាវរីមាសបង ។ ក្នុងរឿង ពៅឈូកស
ដឹកនាំថតដោយលោក ទា លឹមកាំង សំដែងដោយ លោក ជា យុទ្ធថន និងអ្នកស្រី ឌី សាវ៉េត បទនាវាជីវិត របស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត បានធ្វើឲ្យផ្ទៃរឿង កាន់តែកម្សត់។
បទ នាវាជីវិត បន្ទរឡើងនៅក្នុងឈុតសង្វាត (សំដែងដោយ លោក ជា យុទ្ធថន)
ចេញទូកចាកចោលនាងពៅឈូកស (សំដែងដោយអ្នកស្រី ឌី សាវ៉េត)ឲ្យនៅកណ្តោចកណ្តែង។
នៅក្នុងជីវិតសិល្បៈរបស់លោក លោកធ្លាប់ថតបទចម្រៀងឆ្លងឆ្លើយជាមួយអ្នក ចម្រៀងស្រីជាច្រើន មានដូចជា អ្នកស្រី ម៉ៅ សារ៉េត
អ្នកស្រី កែវ សិដ្ឋា អ្នកស្រី ឈុន វណ្ណា អ្នកស្រី ហួយ មាស អ្នកស្រី រស់ សេរីសុទ្ធា និងអ្នកស្រី ប៉ែន រ៉ន ។ អ្នកស្រី ម៉ៅ សារ៉េត ជាអ្នកចម្រៀងស្រីដែលមានឈ្មោះល្បីទូទាំងប្រទេសដំបូងគេ ចាប់ពីកម្ពុជាបានឯករាជ្យ
។ បទចម្រៀងល្បីរបស់អ្នកស្រី គឺបទសំបុត្រក្រោមខ្នើយ និងបទឲ្យអូនអស់ចិត្ត ។ អ្នកស្រី ប៉ែន រ៉ន
ចាប់ផ្តើមថតចម្រៀងជាមួយលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត នៅឆ្នាំ ១៩៦៦ ។ អ្នកស្រី រស់ សេរីសុទ្ធា
ចាប់អាជីពសិល្បករនៅឆ្នាំ ១៩៦៧ ជាមួយនឹងបទ ស្ទឹងខៀវ ។ សំឡេងស្រួយស្រេះរបស់អ្នកស្រីសក្តិសមឥត ខ្ចោះជាមួយសំឡេងធ្ងន់ក្រអួនរបស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត
។
ប្រជាប្រិយភាពរបស់លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត បានធ្វើឲ្យលោកមិនអាចនិពន្ឋបទភ្លេង ទាន់តម្រូវការអ្នកគាំទ្រលោក
។ ហេតុនេះ លោកក៏ចាប់ផ្តើមយកបទរបស់កវី ផ្សេងទៀតមកច្រៀង
។ ដំបូង លោកច្រៀងបទនិពន្ធរបស់លោក ពៅ ស៊ីផូ លោក ស្វាយ សំអឿ លោក
ម៉ា ឡៅពី លោក មែរ ប៊ុន (មិត្តស្និទស្នាលរបស់លោក) និងលោក ហាស់ សាឡន ។ ពីឆ្នាំ ១៩៧០ដល់ឆ្នាំ
១៩៧៥ ភាគច្រើន លោកច្រៀងបទនិពន្ធដោយលោក វ៉ោយ ហូរ ។ ទោះជាលោកច្រៀងបទដែលនិពន្ធ ដោយអ្នក ដទៃ
បទចម្រៀងរបស់លោកនៅតែមានប្រជាប្រិយភាព ។ ព្រមជាមួយបទចម្រៀង ផ្ទាល់ខ្លួន លោកក៏បានយកទំនុកភ្លេងបរទេសមកច្រៀងជាខ្មែរដែរ
។ ដូចជា បទ ឆ្នាំមុន និងបទ ស្នេហ៍ឆ្លងវេហា ដែលយកពីថៃ បទ បងនៅតែចាំ
តាមលំនាំបទ The House of the Rising Sun បទ ខ្ញុំស្រលាញ់ស្រីតូច
លំនាំបទ Black Magic Woman ។ ក្រៅពីនោះ លោកតែងបទដោយខ្លួនឯង ដែលមានរឿងខ្លះជារឿងផ្ទាល់របស់លោក
មានបទខ្លះជារបស់មិត្តភក្តិ មកដំណាលប្រាប់លោកឱ្យលោកតែងឱ្យគេ ។ ហេតុនេះ ហើយ ទើបរៀងរាល់ថៃ្ង តាំងពីព្រឹកព្រលឹមគឺមានមនុស្សអង្គុយចាំលោកនៅមុខផ្ទះ រួចជាស្រេចដើម្បីសុំឱ្យលោកជួយតែងបទពីជីវិត ឬពីការឈឺចាប់ណាមួយរបស់គេ។ ចំពោះសំណូមពរនេះ
លោកតែងដោះស្រាយឱ្យជាហូរហែដែរ ទើបបទរបស់លោក
ភាគច្រើនវាខ្លីមួយបទមែន តែវាបានឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញពីវិបត្តិមួយយ៉ាងធំ
ពីព្រឹត្តិ ការណ៍ធំណាមួយ ឬពីដំណើរជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់តាំងពីដើមរហូតដល់ចប់ ហើយពោរពេញដោយមនោសញ្ចោតនាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅទៀតផង។
ក្រោយមកទៀត លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ថតអាល់ប៊ុមឲ្យផលិតកម្មច័ន្ទឆាយា
និង ផលិតកម្ម ហេងសេង ។ លោកក៏សរសេរចម្រៀងឲ្យផលិតកម្មភាពយន្តផ្សេងៗ ផងដែរ ។ រហូតមកទល់ឆ្នាំ១៩៧២
លោកបានលក់ចម្រៀងជាង១ពាន់បទឲ្យផលិត កម្មនានា ។ រហូតដល់ការដួលរលំសាធារណរដ្ឋខ្មែរនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ លោកបានថត ចម្រៀងប្រហែល១ពាន់បទទៀត។
បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារថ្ងៃទី ១៨ មីនា ១៩៧០ លោកស៊ីន ស៊ីសាមុត បានចាកចោល វង់ភ្លេងព្រះរាជទ្រព្យទៅការិយាល័យទី ៥នៃអគ្គសេនាធិការកងទ័ពជាតិសាធាណរដ្ឋ ខ្មែរ ។ លោកបានធ្វើការនៅការិយាល័យទី ៥រយៈពេល ១ឆ្នាំ រួចក៏ចូលក្នុងក្រុម តន្ត្រីក្រសួង ក្នុងឋានៈជាអនុសេនីយ៍ទោ។ នៅមុនពេលខ្មែរក្រហមកាន់កាប់ លោក បានឡើងឋានៈដល់អនុសេនីយ៍ឯក ។ នៅសម័យលន់នល់ លោកចាប់ផ្តើម ច្រៀង ចម្រៀងឃោសនាឲ្យសាធារណរដ្ឋខ្មែរ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍នាឆ្នាំ ១៩៧១ ។ លោកច្រៀងបទគាំទ្ររបបសាធារណរដ្ឋ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់យោធា ដោយពាក់មួកកន្តិប បិតបាំងថ្ងាសឆកបន្តិចរបស់លោក ។
លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត មិនដែលមានទំនាក់ទំនងស្នេហាឲ្យបានច្បាស់លាស់ជាមួយ អ្នកណាទេ
។ ដោយសារតែលោកមានមហិច្ឆតាខ្ពស់ និងបូជាខ្លួនសម្រាប់ចម្រៀង ហេតុនេះលោកមិនមានពេល
សម្រាប់មានស្នេហាផ្អែមល្អែមទេ ។ ទំនាក់ទំនងរបស់ លោកជាមួយស្រីៗ ទំនងគ្រាន់តែត្រឹមជាមិត្តជាជាងស្នេហា
។
លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ២ដង ។
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាពី សាលាវេជ្ជសាស្ត្រ លោករៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយអ្នកស្រី ខាវ ថងញ៉ត ដែលជា បងប្អូនជីជូនមួយជាមួយលោក
តាមការចាត់ចែងរបស់មេបា ។ ពួកលោកមានបុត្រា បុត្រី ៤នាក់ មានដូចជា ស៊ីន យុទ្ធនា ស៊ីន ច័ន្ទឆាយា ស៊ីន វ៉ាន់ថា ស៊ីន ប្រាសាទសង្វា ។ បន្ទាប់ពីសម័យខ្មែរក្រហម
មានតែកូនស្រីម្នាក់ និងកូនប្រុសម្នាក់ ទេដែលរស់រានមានជីវិត
។ ជីវិតគ្រួសាររបស់លោកចាប់មានភាពរកាំរកូសដោយ សារសម្ពាធពីអាជីព
និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោក ។ ភរិយារបស់លោកបានចាកចោល លោកទៅបួសជាដូនជី ពេលលោកស្រីមានអាយុ ៣០ឆ្នាំ ។
ទោះបីជាលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត មានទេពកោសល្យ និងធ្វើការខ្លាំងផ្នែកចម្រៀង និងតន្ត្រីក៏ដោយ ក៏ប្រាក់ចំណូលរបស់លោកមានកម្រិតមធ្យម បើប្រៀបធៀបនឹង អ្នកល្បីៗផ្សេងទៀត ។ ទោះជាលោកជាអ្នកចម្រៀងមានប្រជាប្រិយបំផុតនៅសម័យ នោះក៏ដោយ ក៏លោកមិនអាចក្លាយជាអ្នកមានមហាសាលម្នាក់ដែរ ។ លោកមាន ជីវភាពមធ្យមដោយសារប្រាក់ចំណូលបានមកតែពីទេពកោសល្យនិងការងារចម្រៀង និងតន្ត្រីរបស់លោកសុទ្ធសាធ គ្មានចំណូលអ្វីមកពីក្រៅទៀតទេ ។ លុយកាក់របស់ លោកត្រូវបានស្វះស្វែងរកដោយសេចក្តីព្យាយាម និងសន្សំសំចៃ រហូតដល់លោក សង់បានវីឡាធុនមធ្យមមួយនៅទួលទំពូងដែលមានឈ្មោះថា វីឡា សូក្រាត ។ ប៉ុន្តែ ប្រាក់ចំណូលរបស់លោក៏អាចឲ្យលោកដូររថយន្តវ៉ុលវ៉ាហ្គិន (Volkswagen) ពណ៌ខៀវ ផ្ទៃមេឃយករថយន្តមែរសឺដែស (Mercedes 220D) ពណ៌ខៀវបាន ។
ជាទូទៅ ជីវិតរបស់លោកគឺសាមញ្ញណាស់
ដោយចំណាយពេលភាគច្រើនសម្រាប់ ធ្វើការងារ ។ ដោយសារតែប្រាក់ចំណូលបានពីសិល្បៈរបស់លោកមានកម្រិតមធ្យម
លោកបានហាមប្រាមកូនៗរបស់លោកមិនឲ្យចាប់អាជីពជាសិល្បករចម្រៀង តន្ត្រី ទេ ។
លោកបានពន្យល់លោក ស៊ីន ច័ន្ទឆាយ៉ា ដែលជាកូនប្រុសរបស់លោកថា
អាជីពជាអ្នកចម្រៀងគ្មានតម្លៃទេ ។ ទោះជាកូនៗរបស់លោកបង្ហាញទេពកោសល្យ ផ្នែកចម្រៀងក៏ដោយ
ក៏លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត មិនដែលជួយលើកទឹកចិត្ត
ឬជួយ បង្ហាត់បង្រៀនកូនៗពីសិល្បៈតន្ត្រី និងចម្រៀងដែរ
។
លោកបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាថ្មីម្តងទៀតជាមួយអ្នករាំរបាំព្រះរាជទ្រព្យម្នាក់
។
នៅពេលខ្មែរក្រហមវាយបានភ្នំពេញនៅខែមេសា ១៩៧៥ លោកត្រូវបានគេជម្លៀស ចេញពីក្រុងជាមួយប្រជាពលរដ្ឋរាប់លាននាក់ទៀត
។ លោកត្រូវពួកខ្មែរក្រហម សម្លាប់បន្ទាប់ពីលោកថតបទចម្រៀងឲ្យពួកវារួចហើយ ។
